Close
  • صفحه نخست
  • درباره ما
    • درباره امیدان حضور جوان
    • هیئت علمی
    • دکتر مهدیه اسدی مقدم
    • همکاران اجرایی موسسه امیدان حضور جوان
    • معرفی خیریه بنیان غدیر
    • سوالات متداول
    • قوانین و مقررات
  • راهکارها
    • راهکارهای روانشناسی
      • مشاوره روانشناسی
      • مشاوره روانشناسی بالینی
      • مشاوره ازدواج
      • مشاوره روانشناسی خانواده
      • مشاوره روانشناسی کودک
      • مشاوره روانشناسی فردی و اجتماعی
      • مشاوره روانشناسی آنلاین
      • مشاوره روانشناسی کودک و نوجوان
      • مشاوره روانشناسی نوجوان
      • روانشناسی
    • راهکارهای علمی
      • مشاوره مقالات ISI
    • راهکارهای دانشجویی
      • مشاوره پایان نامه دانشجویی
      • مشاوره پروژه های دانشجویی
      • هدایت تحصیلی
    • راهکارهای پژوهشی
      • مشاوره پروژه های پژوهشی
    • راهکارهای سلامت
      • سلامت اقتصادی
      • سلامت جسم
      • سلامت روح
      • سلامت معنوی
      • سبک زندگی
  • دانشنامه
  • گالری
  • تماس با ما
    • فرصت های شغلی
    • همکاری با ما
    • فرم درخواست مشاوره
  • 02126711303
  • info@omidan.institute
  • شنبه تا چهارشنبه از ۸ صبح الی ۱۷ عصر
رزرو وقت مشاوره
  • صفحه نخست
  • درباره ما
    • درباره امیدان حضور جوان
    • هیئت علمی
    • دکتر مهدیه اسدی مقدم
    • همکاران اجرایی موسسه امیدان حضور جوان
    • معرفی خیریه بنیان غدیر
    • سوالات متداول
    • قوانین و مقررات
  • راهکارها
    • راهکارهای روانشناسی
      • مشاوره روانشناسی
      • مشاوره روانشناسی بالینی
      • مشاوره ازدواج
      • مشاوره روانشناسی خانواده
      • مشاوره روانشناسی کودک
      • مشاوره روانشناسی فردی و اجتماعی
      • مشاوره روانشناسی آنلاین
      • مشاوره روانشناسی کودک و نوجوان
      • مشاوره روانشناسی نوجوان
      • روانشناسی
    • راهکارهای علمی
      • مشاوره مقالات ISI
    • راهکارهای دانشجویی
      • مشاوره پایان نامه دانشجویی
      • مشاوره پروژه های دانشجویی
      • هدایت تحصیلی
    • راهکارهای پژوهشی
      • مشاوره پروژه های پژوهشی
    • راهکارهای سلامت
      • سلامت اقتصادی
      • سلامت جسم
      • سلامت روح
      • سلامت معنوی
      • سبک زندگی
  • دانشنامه
  • گالری
  • تماس با ما
    • فرصت های شغلی
    • همکاری با ما
    • فرم درخواست مشاوره
Twitter
Linkedin
Instagram

Twitter
Linkedin
Instagram
تربیتی  ·  روانشناسی  ·  مقالات

چرا بچه‌های امروز کمتر شاد هستند؟

By omidanhozoor  Published On آوریل 5, 2018

بچه های امروز با هر تلنگری می شکنند و شادی هایشان به سادگی جای خود را به افسردگی و اضطراب می دهند. بچه های قدیم بچه های شادی بودند، گواه این مدعا خود شمایید. اما بچه های امروز در کجای روزگار سیر می کنند؟ دوران کودکی پرخاطره ترین و زیباترین دوران زندگی است. دورانی است که هر چند ساله که باشید باز هم بدجور دلتان می خواهد به آن روزها برگردید و به بازی هایش، به همبازی هایش، به فیلم ها و کارتون های بی تکلفش، به خوراکی های خوشمزه اش و به شیطنت هایش فکر کنید. خلاصه دل تان لک می زند برای شادی های آن روزهایش و همه کار می کنید تا بلکه به نحوی دوباره آن شادی ها را در خودتان زنده کنید. اما انگار آن شادی ها مخصوص آن روزها بودند و بس.

امکاناتی که شادی نمی‌آورد

شاید شما هم مانند من دلتان از این قضیه بگیرد اما وقتی به آن روزهای خودتان فکر می کنید و آن را با این روزهای کودکان مقایسه می کنید، می بینید روز و شب شان شده تلویزیون، تبلت ، انواع و اقسام کلاس های درسی و غیر درسی، کلاس ورزش و وزن کم کردن، به خودتان می گویید «اگر به جای بچه های این زمانه بودم چه؟» واقعیت این است که بچه های امروز با اینکه در مقایسه با گذشته از امکانات بیشتری برخوردارند اما به اندازه بچه های دیروز شاد و سرزنده نیستند. فکر می کنید چرا؟

ائتلاف پنهان والدین و تلویزیون

پدر و مادرها در گذشته رابطه خوبی با قصه گفتن و درست کردن سرگرمی های مفید و مفرح برای بچه هایشان داشتند. اما پدر و مادرهای امروزی با اینکه باسوادترند، آنقدرها وقت و یا حوصله ندارند، در نتیجه تا صدای کودک درمی آید، دکمه تلویزیون را می زنند و سراغ کارهای خودشان می روند. ای کاش لااقل شبکه های مخصوص کودکان را برای آنها روشن می گذاشتند، از آنجا که تبلیغات تلویزیونی جزء شادترین، رنگارنگ ترین و موزیکال ترین بخش ها هستند و در کمترین زمان بیشترین تنوع رنگ و آهنگ را به نمایش می گذارند و به همین دلیل مورد توجه بیشتر بچه ها قرار می گیرند، متأسفانه به دنبال یافتن تبلیغات مدام کانال عوض می کنند.

این جریان تا بزرگ تر شدن کودک ادامه پیدا می کند، تا جایی که دیگر کودک خودش برای تماشای فلان کالای تبلیغی کنترل تلویزیون را به دست می گیرد. تحفه نامیمون این ائتلاف ناخودآگاه، شکل گرفتن این تصور در کودک است که «فلان بچه در فلان تبلیغ ، شاد و سرحال بود چون فلان چیز را در دست داشت». به عبارت دیگر بچه از تماشای این برنامه ها یاد می گیرد که فکر کند که برای شاد بودن و آرامش داشتن باید چیزهایی داشت، باید کارهایی کرد که در نگاه دیگران خوب به نظر رسید، باید تأیید دیگران را جلب کرد، خلاصه این که باید شادی را در جایی بیرون از خود جستجو کرد. مسلم است کودکی که منابع شادی بخش خود را در بیرون از خود می جوید با فراهم نشدن هر کدام از این منابع به هم می ریزد و دچار اضطراب و افسردگی می شود.

 

نچشیدن طعم حمایت همسالان

قدیم تر ها هر خانواده ای دست کم سه چهار تا بچه قد و نیم قد داشت، و در هر کوچه ای چند تا بچه هم سن و سال بودند که هر روز خانه یکی جمع می شدند و چند ساعتی با هم بازی می کردند. آن موقع ها اگر بچه ای مثلاً زمین می خورد حتی اگر رقیب بقیه هم بود، دیگران دستش را می گرفتند، اشک هایش را پاک می کردند، او را قلمدوش خود می کردند و تا رسیدن به خانه و آغوش گرم مادر مشایعت می نمودند. بچه های حالا مزه این حمایت ها را درک نمی کنند، چون آن را کمتر چشیده اند. آخر طفلکی ها در هر خانواده یکی دو تا بیشتر نیستند آن هم با چنان فاصله سنی که یکی برای دیگری والدی گری می کند، همسایه ها هم مثل قبل ها نیستند. دیگر پاتوقی برای جمع شدن بچه های کوچه وجود ندارد و بچه ها آنقدر همدیگر را نمی شناسند که بخواهند عصای زمین خوردن های همدیگر شوند.
فقط شما که طعم حمایت های همسالان تان را چشیده اید درک می کنید که چقدر حال آدم از این وضعیت خوب می شود!

بازی‌های کودکی گم شده‌اند

بچگی کردن با بازی معنا پیدا می کند. بچه های قدیم با همسالان خود بازی می کردند آن هم با هر کس که دوستش می داشتند، هیچ اجباری در انتخاب همبازی و بازی وجود نداشت، یک آزادی ایمن بر بازی های بچه ها حکمفرما بود، والدین و بزرگ ترها دورا دور حواسشان به بچه ها بود اما تا زمان اضطرار وارد بازی آنها نمی شدند و دخالتی نمی کردند.

به همین دلیل بچه در بازی یاد می گرفت که علایق فردیشان را بشناسد، بر مبنای علایق درونی شان عمل کند، مشکلاتشان را خودشان حل کند، زندگی خود را کنترل کند و سعی کند همه این ها را در یاد بسپارد. مسلماً این بچه اگر زمین می خورد، به پای روزگار و شانس نمی گذاشت، بلکه به حساب کجی قدم خودش می گذاشت و با تصمیم برای صاف کردن این کجی به طور خودجوش از جا بلند می شد و دویدن را از سر می گرفت.
اما بچه های حالا که نه در مدرسه در انتخاب بازی ها و همبازی هایشان آزادی چندانی دارند و نه در خانه می توانند بدون دخالت و نظارت مستقیم والدین قدم از قدم بردارند، نقطه مقابل این موضوع را یاد می گیرند. آنها می آموزند که بدون کنترل دیگران از پس یک بازی هم بر نمی آیند، در نتیجه دنیا را جای ناامنی می بینند که هیچ کنترلی بر اتفاقات آن ندارند.


خانوادهروانشناسی کودکروانشناسی نوجوانکودک

Related Articles


تربیتی  ·  مقالات
۲روش برای تقویت هوش نوزاد
تربیتی  ·  روانشناسی  ·  مقالات
اوتیسم
روانشناسی  ·  مقالات
مشاوره روانشناسی کودک : چهار نکته درباره تربیت نوپایان

Leave A Reply لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

*

*

فرزندم، انتقاد خود را بگو
Previous Article
بازنده‌های رقابت ازدواج چه کسانی هستند؟
Next Article

تماس با ما

آدرس : تهران،روبروی پارک نیاوران،مجتمع اداری تجاری اطلس مال، طبقه A4 ، واحد 14

تلفن : 02126711303

02126711305

02126711307

پشتیبانی فنی : 09129582007

درباره ما

موسسه امیدان حضور جوان نهادی است مستقل که در زمینه ی انجام فعالیت های پژوهشی و مطالعاتی با هدف توسعه و تعالی ایران عزیزمان در سال 1395 به ثبت رسمی رسیده است. عموم فعالیت های امیدان حضور جوان در حوزه های علمی فرهنگی تحقیقاتی و نیکوکاری جامعه می باشد. ما به جوانان این مرز و بوم ارزش بسیار قائلیم و اعتقاد داریم با نیروی جوان و دانش روز در کنار بهره مندی از تجربه ی بزرگان، می توانیم ایران را بسازیم.

جدیدترین مقالات

.
  • خطر در کمین سلامت اجتماعی
  • تماشگر آسیب های اجتماعی نباشیم
  • همایش ملی چیست و چه کمکی می تواند به کسب و کاربکند؟
  • با نیایش صبحگاهی روز خود را با انرژی شروع کنید
  • با شناخت جوهر وجود دوباره متولد شویم
  • روز بهترینها،بلند شو
  • شیوه‌های فرزندپروری از نگاه روانشناسی خانواده

یادگاری امیدان




Twitter
Linkedin
Instagram
Copyright 2020 | کلیه حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به موسسه امیدان حضور جوان می باشد